صنعت پتروشیمی ایران در دهههای اخیر بهعنوان یکی از ستونهای اصلی اقتصاد کشور شناخته میشود. این صنعت با استفاده از خوراک گاز طبیعی و نفتا، انواع محصولات پایهای و میانی تولید میکند که در صنایع مختلف مانند خودروسازی، بستهبندی، داروسازی و ساختمانسازی کاربرد دارند. در سالهای اخیر، تحولات ژئوپلیتیکی، جنگ انرژی در اروپا و تغییر الگوهای مصرف در آسیا باعث شدهاند فرصت تازهای برای ایران در حوزه صادرات پتروشیمی شکل بگیرد. با تمرکز بر بازارهای شرق آسیا و جنوب شرق، ایران میتواند از ظرفیتهای عظیم خود در تولید، ذخیرهسازی و حملونقل استفاده کرده و به یکی از بازیگران اصلی صادرات پتروشیمی در آسیا تبدیل شود.
آسیا بهعنوان بزرگترین مصرفکننده محصولات پتروشیمی در جهان، بیش از ۵۰ درصد از کل تقاضای جهانی را به خود اختصاص داده است. کشورهایی مانند چین، هند، اندونزی، مالزی و ویتنام، به دلیل رشد سریع صنایع تولیدی، نیاز فزایندهای به پلیاتیلن، متانول، اوره و سایر محصولات پتروشیمی دارند.
ایران با موقعیت جغرافیایی ممتاز خود، قادر است محصولات پتروشیمی را در مدت کوتاه و با هزینه پایینتر به این کشورها صادر کند. در حال حاضر، چین و هند بزرگترین مقاصد صادراتی ایران در حوزه پتروشیمی هستند و با بهبود روابط تجاری و بانکی، ظرفیت صادرات میتواند تا دو برابر افزایش یابد.
تحولات اخیر در بازار انرژی، از جمله کاهش عرضه روسیه و محدودیتهای صادراتی برخی کشورها، باعث ایجاد شکاف در تأمین مواد پتروشیمی در آسیا شده است. ایران میتواند با افزایش تولید و انعقاد قراردادهای بلندمدت صادراتی، این شکاف را پر کند.
بهطور خاص، کشورهای آسیای جنوب شرقی به دنبال تأمینکنندگان قابل اعتماد و نزدیک هستند تا از خطرات ناشی از نوسانات قیمتی جهانی در امان بمانند. ایران با توسعه بنادر صادراتی در چابهار، بندر امام و عسلویه، میتواند این مزیت را به یک موقعیت اقتصادی پایدار تبدیل کند.
یکی از نقاط قوت ایران، تنوع مسیرهای صادراتی است. از طریق خلیج فارس، صادرات به چین و هند بهصورت سنتی انجام میشود. اما با توسعه بندر چابهار و ایجاد مسیرهای جدید به اقیانوس هند، امکان صادرات مستقیم به کشورهای آسیای جنوب شرقی نیز فراهم شده است.
همچنین برنامههایی برای استفاده از کریدور شمال-جنوب (INSTC) وجود دارد که از طریق دریای خزر و روسیه، محصولات پتروشیمی ایران را به بازارهای اروپایی و آسیای میانه منتقل میکند.
صادرات مواد خام همیشه سود کمتری نسبت به صادرات محصولات فرآوریشده دارد. در سالهای اخیر، ایران با احداث واحدهای پاییندستی مانند تولید پلیمرها، کودهای شیمیایی و رزینهای صنعتی، توانسته ارزش افزوده بالاتری در صادرات خود ایجاد کند. این اقدام باعث میشود صادرات پتروشیمی ایران نهتنها حجمی بلکه کیفی هم رشد کند.
همچنین استفاده از سیستمهای دیجیتال در لجستیک و تجارت بینالملل، شفافیت و سرعت را افزایش داده و هزینههای حملونقل و انبارداری را کاهش داده است.
رقبای منطقهای ایران مانند عربستان و قطر، در سالهای اخیر سرمایهگذاریهای عظیمی در حوزه پتروشیمی انجام دادهاند. اما موقعیت جغرافیایی ایران، هزینه پایین خوراک گازی و دسترسی به آبهای آزاد، همچنان مزیت رقابتی مهمی محسوب میشود.
ایران میتواند با تمرکز بر تولید محصولات خاص و دارای تقاضای پایدار (مانند متانول و پلیاتیلن)، سهم قابلتوجهی از بازار را حفظ کند. بهویژه در بازاری مانند چین که بهدلیل محدودیتهای زیستمحیطی تولید داخلی کاهش یافته، ایران میتواند جایگزین طبیعی عرضهکنندگان آسیایی شود.
برای افزایش ظرفیت صادرات پتروشیمی، نیاز به سرمایهگذاری در زیرساختها و فناوریهای نو وجود دارد. همکاری با شرکتهای خارجی در حوزه ذخیرهسازی، حملونقل LNG و توسعه بنادر صادراتی، میتواند بازده صادرات را چند برابر کند. تفاهمنامههایی با شرکتهای چینی و هندی برای احداث انبارهای مشترک و خطوط حملونقل دریایی در حال بررسی است.
با اجرای این طرحها، صادرات محصولات پتروشیمی ایران میتواند از مرز ۴۰ میلیارد دلار در سال عبور کند.
پایانههای صادراتی عسلویه و ماهشهر در حال تجهیز به سیستمهای هوشمند بارگیری و ردیابی هستند. این سیستمها با استفاده از اینترنت اشیا (IoT) و فناوری RFID، هر محموله صادراتی را بهصورت دقیق ثبت و کنترل میکنند. نتیجه این فرایند، افزایش دقت در تحویل، کاهش هزینههای لجستیکی و جلوگیری از خطای انسانی است.
چنین نوآوریهایی، ایران را در ردیف کشورهای پیشرو در صادرات هوشمند انرژی قرار میدهد.
در نهایت، چشمانداز صادرات محصولات پتروشیمی ایران به آسیا روشنتر از همیشه است. با تکیه بر فناوریهای نوین، مسیرهای جدید حملونقل، تولید محصولات با ارزش افزوده بالا و گسترش همکاریهای بینالمللی، ایران میتواند سهمی پایدار و روبهرشد از بازار جهانی انرژی را به خود اختصاص دهد.
انتهای پیام/