از زمان کشف نفت، این ماده حیاتی در مرکز تحولات اقتصادی و سیاسی جهان قرار داشته است. افزایش یا کاهش قیمت نفت، نهتنها بر بودجه دولتها اثر میگذارد، بلکه میتواند نرخ تورم، اشتغال و سرمایهگذاری را نیز دگرگون کند. در سالهای اخیر، بحرانهای سیاسی، جنگها، تصمیمات اوپک و تغییرات تقاضا، باعث شده بازار نفت بیثباتتر از همیشه باشد.
برای کشورهای صادرکننده مانند ایران، عربستان و روسیه، افزایش قیمت نفت میتواند منبع درآمد سرشار و فرصتی برای سرمایهگذاری در پروژههای زیربنایی باشد. اما این رشد همواره پایدار نیست. تجربه نشان داده است که جهش ناگهانی قیمت نفت، در کوتاهمدت اقتصاد کشورها را تقویت میکند، اما در بلندمدت باعث وابستگی بیشتر به درآمدهای نفتی میشود.
کشورهای واردکننده نفت مانند ژاپن، کره جنوبی و هند، در زمان افزایش قیمت نفت با فشار تورمی مواجه میشوند. بالا رفتن هزینه انرژی، تولید صنعتی را گرانتر میکند و هزینه زندگی مردم را افزایش میدهد. به همین دلیل، بسیاری از این کشورها به دنبال تنوعبخشی به منابع انرژی خود هستند تا از وابستگی به نفت بکاهند.
در سالهای اخیر، گروه اوپک پلاس که شامل کشورهای عضو اوپک و متحدان غیراوپکی مانند روسیه است، تلاش کرده تا با کاهش یا افزایش تولید، ثبات را به بازار برگرداند. اما در دنیای امروز که مصرف انرژیهای تجدیدپذیر رو به افزایش است، تأثیر اوپک بر قیمت جهانی نفت بهتدریج کاهش مییابد.
پیشرفت در فناوریهای انرژی خورشیدی، بادی و هیدروژنی در حال تغییر نقشه انرژی جهان است. کشورهایی که تاکنون به درآمد نفت وابسته بودهاند، باید به سمت توسعه صنایع جایگزین حرکت کنند تا در دوران پس از نفت، دچار بحران اقتصادی نشوند.
ایران با وجود ذخایر عظیم نفتی، نیازمند تنوعبخشی به صادرات خود است. توسعه صنعت پتروشیمی، صادرات گاز طبیعی و تمرکز بر انرژیهای تجدیدپذیر، سه محور اصلی برای کاهش اثر نوسانات نفت بر اقتصاد ملی محسوب میشود.
بازار نفت در آینده نیز دستخوش نوسان خواهد بود، اما کشورهایی موفق خواهند بود که بتوانند با برنامهریزی هوشمندانه، از این نوسانات به نفع رشد پایدار اقتصادی بهره ببرند.
انتهای پیام/